Ik was 21 en ik vond het leven niet leuk. Ik vond het zwaar. Ik was toen al niet mainstream maar had aan vriendinnen geen gebrek. Toch droeg ik een innerlijke eenzaamheid met me mee. Ik was levensmoe. Maar toen gebeurde er dit…
Na werktijd zat ik met een wederzijdse vriendin bij café de Slimmerik in Naaldwijk toen ze ook kwam. Ze zei: ik heb leeflef! Dus ik ga op reis! Naar Australië!
Het levensvuur zag ik in haar ogen. Dat levensvuur bracht een vonkje naar mij over. Leeflef…. dat had ik ook nodig….
Een paar weken later vertrok ze en liet dit gedicht achter:
I want to travel as far as I can go.
To reach the joy that’s in my soul.
To change the limitations that I know
and feel my mind and spirit grow.
I want to live, exist to be
and hear the Truth is inside of me.
Het inspireerde me en een paar maanden later had ik ook mijn leeflef verzameld.
Ik ging eveneens op reis.
Alleen. Ver weg. Met dit gedicht.
Om mijn geest en ziel te laten groeien.
Om de waarheid binnenin me te vinden.
Het was zo’n keerpunt in mijn leven.
Zo’n moment waarop alles anders wordt.
Nu vele jaren en vele reizen verder is het mijn waarheid geworden.
Mijn geest en mijn ziel zijn oneindig gegroeid en ik heb de waarheid binnenin me gevonden.
Een stap uit je comfortzone kan wonderen doen. Het kan je leven veranderen. Het begint met lef. Het meervoud daarvan is
L E V E N 
