Het was ooit een langgekoesterde wens. Moeder worden. Maar de juiste partner leek maar niet te komen.
In 2010 deed ik een regressie naar een vorig leven.
In dat leven was ik moeder van een prachtig meisje.
Het leven was zwaar, ik werd al jong weduwe en zat vast in lijden en verdriet. Mijn dochter in dat leven hielp me waar ze kon. Water halen, hout sprokkelen, koken… Zonder te klagen deed ze het allemaal.
Ik overleed al vroeg in dat leven.
Ik werd ziek en mijn levenskracht trok weg.
Ik zweefde uit mijn lichaam en draaide me nog één keer om om terug te kijken naar dat zware leven en naar mijn mooie dochter van toen. Ik schrok… ik herkende haar in dit huidige leven. In een andere rol, in een andere hoedanigheid. Oh.. wat een pijn was er in mijn hart….
Zwevend tussen twee levens in besefte ik dat ik haar in dat leven door mijn lijden en verdriet niet de liefde en aandacht had gegeven die ze verdiende.
Ik keek weer naar dit huidige leven.
Oh..wat een dankbaarheid om te zien dat ze nu weer terug was in mijn leven! Dat ik haar nu alle liefde en aandacht kan geven die ze verdient. Het goed kan maken met haar.
Tussen die twee levens in was er niemand die over me oordeelde. Geen God, geen verheven meesters. Ik oordeelde over mezelf. Wat ik wel én niet goed had gedaan. Dat ik niet zo’n goede moeder was geweest. Ik kon nu beter begrijpen waarom ik destijds nog geen moeder geworden was. Ik kreeg in die regressie zulke gedetailleerde inzichten en mijn huidige leven veranderde totaal.
Niet van de ene op de andere dag, maar geleidelijk. Ik gaf de hoop op moederschap nog niet op. Maar er kwam een dag dat ik mezelf toch echt in die spiegel aan moest kijken en afscheid moest nemen van die wens.
Ik vertrok naar India om het daar in vele stille meditaties een plekje te geven. Iedere keer tijdens de meditaties kwam dezelfde boodschap naar boven: Ga iets doen voor kinderen zonder een moeder…
Ik verzamelde in India wat flyers van projecten voor straat-en/of weeskinderen.
Na terugkomst kreeg ik een heldere droom. Een oude man sprak tot mij: ‘Je hebt moeders en je hebt mensen met kinderen. Moeders zonder kinderen zijn nodig voor kinderen zonder een moeder. Het gaat om balans’.
Ik ontwaakte op slag en zat rechtop in mijn bed. Natuurlijk, zo simpel was het. Mijn pijn verdween op slag. Ik begreep mijn taak.
Ik meldde me direct aan om een project voor straat- en weeskinderen in India te steunen en kreeg een meisje toegewezen van wie ik sponsor werd. Ze heet Sneha. Dat betekent: liefde.
Als ik haar op zoek, staat niet alleen Sneha vol liefde op me te wachten, maar een weeshuis vol met vijftig meisjes die liefde en aandacht willen en liefde en aandacht in overvloed aan me geven.
Zoals mijn tante het altijd zegt: Een vrouw zonder kinderen is een moeder van vele. En zo is het. We zijn misschien niet bevallen van een kind, maar zijn moeders (of vaders) vanuit het hart. We dragen bij aan het leven van onze nichtjes, kinderen van vrienden/vriendinnen etc.
Zo maakte pijn plaats voor iets zinnigs. Daar gaat het ook om in dit leven. Dat je pijn zingeving vindt. Ben jij ongewenst kinderloos? Is dat pijnlijk voor je?
Er is vast een karmische reden voor. Misschien is het jouw taak om net als ik op een andere manier bij te dragen aan het leven van kinderen. Misschien ben je in je vorige leven moeder of vader geweest van twaalf kinderen en mag je in dit leven even bijkomen. Transformeer je pijn in vreugde. Voor mij is het nu helemaal goed. Ik geniet enorm van mijn vrijheid!
Omdat ik zo gefascineerd ben geraakt door de gedetailleerde informatie en wijsheid die er uit regressies boven kunnen komen en talloze boeken heb verslonden van Raymond Moody en Brian Weiss, heb ik besloten een andere langgekoesterde wens in vervulling te laten gaan en ben ik gestart met een opleiding voor regressie- en hypnotherapeute. Zodat er in 2019 daarmee iets nieuws geboren wordt in Namasté Café: regressietherapie.
Het lijkt me fantastisch mooi om anderen te begeleiden in het uitwerken van oud zeer en dit te transformeren in zingeving.
Namasté,
Ira
